زمان صرف شده در تشخیص و درمان سل ریوی و ارتباط آن با علائم و برخی مشخصات فردی و اجتماعی بیماران استان مرکزی (۱۳۸۷-۱۳۹۳)

سابقه و هدف: بیماری سل یک چالش اصلی سلامت بوده و روندی افزایشی را در تمام نقاط دنیا به خصوص کشورهای در حال توسعه نشان می دهد. تشخیص زودرس و ارتقا درمان اثربخش از جمله عناصر کلیدی برنامه کنترل سل می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تاخیر در تشخیص و درمان سل در بیماران مسلول و رابطه آن با علائم بالینی و عوامل خطر بیماری طراحی شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع هم گروهی تاریخی می باشد که بر روی 113 نفر از بیماران مسلول استان مرکزی (شهرستان های ساوه و زرندیه) اجرا شد. گردآوری اطلاعات بر اساس پرسش نامه خود ساخته و با استفاده از اطلاعات موجود در پرونده بیماران انجام شد. یافته ها: میانگین سنی 2/23±7/57 سال و 2/52% مونث بودند میانگین کل زمان تاخیر برابر با 171±9/129 روز شامل تاخیر بیمار 1/92±7/52 روز، تاخیر سیستم سلامت 9/91±0/47 روز و تاخیر درمان 2/5±1/2 روز به دست آمد. میانگین زمان تاخیر تاخیر تشخیص و درمان بیماری سل با فاکتورهای جنسیت، وضعیت تاهل و ملیت رابطه آماری معنی داری نشان نداد. اما در بیماران با سرفه بیش از دو هفته تاخیر بیمار کوتاه تر و بیماران دارای سابقه تماس با مسلول تاخیر تشخیص کم تری داشتند (05/0>p). نتیجه گیری: تاخیر طولانی در تشخیص و درمان اولیه بیماران مسلول می تواند به دلیل نقص بیماریابی در سیستم سلامت خصوصاً در جوامع شهری باشد لذا افزایش سواد سلامت مردم در خصوص بیماری سل و علائم آن در مراجعه سریع افراد مشکوک به بیماری موثر باشد